داستان مرد کلیه فروش

داستان غمگین مرد کلیه فروش

ﻣﺮﺩ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻣﺪ ﻫﻤﺎن جای ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﻭﯼ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻧﮏ، ﺗﻮﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﮕﯽ ﺩﯾﻮﺍﺭ،ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩﺵ، ﮐﺎﺭﺗﻦ ﺭﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ،ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪ، ﮐﻔﺸﻬﺎﯾﺶ ﺭﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺯﯾﺮ ﺳﺮﺵ،ﮐﯿﺴﻪ ﺭﻭ ﮐﺸﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﺗﻨﺶ، ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺭﻭ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩ ﻻﯼ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ،ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩ،ﻓﮑﺮﺵ ﺭﻭ ﺑﺮﺩ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻫﺎ،ﮐﺒﺮﯾﺖ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺭﻭ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ.

ﺩﺭ ﭘﺲ ﮐﻮﺭﺳﻮﯼ ﻧﻮﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻥ،ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﺭﻭ، ﺻﻮﺭﺗﻬﺎ ﻣﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﭘﺮﺭﻧﮓ،ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺳﺮﺩﺗﺮ،ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺗﺮ ﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻣﯿﺒﺮﺩ، ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﺁﻣﺪﻭﺭﻓﺖ.ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ،ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺩﻟﺶ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺗﻠﺦ اﻣﺎ سرد ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ،ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺩﻟﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﺪ ،ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ،ﻣﺮﺩ ﻏﺮﻭﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻨﻮﺯ،ﻭ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ،سولماز، ﺩﺧﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ،ﺑﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ سولمار ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ، ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ سولماز،ﺩﺳﺖ ﭘﺮﻣﯿﺎﻡ. سولماز ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺁﻣﺪ ﺷﻬﺮ، ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﮐﺮﺩ،ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺧﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ سولماز ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ،ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﻬﺮﯼ، ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ،ﺗﺼﻮﯾﺮ سولمار ﺍﻭﻣﺪ ﺗﻮﯼ ﺫﻫﻨﺶ،سولماز ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ، ﺁﮔﻬﯽ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺩﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺶ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖ،ﺭﻓﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ،ﮐﻠﯿﻪ ﺍﺵ ﺭﻭ ﺩﺍﺩ ﭘﻮﻟﺶ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖ،ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﯾﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﺳﯿﺐ ﺑﻮﺩ،ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺮﺩ،ﭘﻮﻟﺶ ﺑﺪ ﻧﺒﻮﺩ، ﺑﺲ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻭ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﯾﮏ ﮐﺎﺳﺒﯽ،ﭘﯿﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ سولماز ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﺩ،ﯾﮏ ﮔﺮﺩﻧﺒﻨﺪ ﺑﺪﻟﯽ ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪ،ﭘﻮﻟﺶ ﺑﻪ ﺍﺻﻠﺶ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ،ﭘﻮﻟﻬﺎ ﺭﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﻮﯼ ﺑﻘﭽﻪ،ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻧﺒﺮﺩ،ﺻﺒﺢ ﺗﻮﯼ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﻮﺩ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﺸﺴﺖ،-ﺩﺍﺩﺍﺵ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺩﺍﺭﯼ؟ﺳﯿﮕﺎﺭﯼ ﻧﺒﻮﺩ،ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺧﻢ ﮐﺮﺩ،ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩ، ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯿﺪﯾﺪ سولماز ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ،ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ،ﺗﻮﯼ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ،ﺍﺗﺎﻗﻪ ﮔﺮمه ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ،ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻧﺒﻮﺩ،ﺑﻘﭽﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ،ﺳﺮﺵ ﮔﯿﺞ ﺭﻓﺖ،ﭘﺎﺷﺪ ﭘﻮﻻﻡ ...ﭘﻮﻻﺍﺍﺍﻡ،ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺒﻬﻢ ﻭ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ، ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ، ﭘﻮﻻﺕ ﭼﻘﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﺣﻮﺍﺳﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻋﻤﻮ؟ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ، ﺍﺷﮑﺶ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ،ﺑﻐﻀﺶ ﺧﻔﻪ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ،ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻩ،ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪ،ﺟﺎﯼ ﺑﺨﯿﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﮐﻤﺮﺵ ﺳﻮﺧﺖ،ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺷﻬﺮ،ﯾﮑﻬﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻼﻧﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ،ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ، ﮐﻤﺮﺵ ﺷﮑﺴﺖ،ﺩﻝ ﺑﺮﯾﺪ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺩﻝ ﻫﻢ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺑﻮﺩ، ﭘﺎﺷﻮ ﺩﺍﺩﺍﺵ..ﭘﺎﺷﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎﯼ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﯿﺲ... ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ، ﺻﺒﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ،ﺗﻨﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ،ﺧﻮﺩﺷﻮ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﮐﺎﺭﺗﻦ ﺭﻭ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ،ﺩﺭ ﺑﺎﻧﮏ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ،ﺣﺎﻝ ﭘﺎﺷﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ،ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ،- ﺩﺍﺩﺍﺵ ﺁﺗﯿﺶ ﺩﺍﺭﯼ؟ﺻﺪﺍ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ،ﺑﺮﮔﺸﺖ،ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻮﺍﻥ ﺗﻮﯼ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻭﺳﻂ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ،ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﻗﻼﺏ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ،ﻓﺮﺻﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ،ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺯﺩ، ﺁﯼ ﺩﺯﺩ،ﺁﯾﯿﯿﯿﯽ ﺩﺯﺩ، ﭘﻮﻻﻣﻮ ﺑﺪﻩ،ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻧﺸﻨﺎﺱ...ﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ... ﺟﻮﺍﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘﺶ،ﻭﻟﻢ ﮐﻦ ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ﮔﺪﺍ،ﮐﺪﻭﻡ ﭘﻮﻻ ،ﻭﻟﻢ ﮐﻦ ﺁﺷﻐﺎﻝ... ﭘﻬﻠﻮﯼ ﭼﭙﺶ ﺩﺍﻍ ﺷﺪ،ﺳﻮﺧﺖ، ﺩﺭﺳﺖ ﺟﺎﯼ ﺑﺨﯿﻪ ﻫﺎ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻮﺧﺖ، ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ. ...ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ،ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺯﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ .ﺁﯾﯿﯿﯿﯿﯽ.ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺎﺯﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎ، ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ،ﺑﮕﯿﺮﯾﺘﺶ، ﭘﻮ...ﻝ...ﺍﻡ. ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮﺩ ،ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺒﻬﻢ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ، ﭼﺎﻗﻮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺮﯾﻦ ﮐﻨﺎﺭ...ﺩﺱ ﺑﻬﺶ ﻧﺰﻧﯿﻦ... ﮔﺪﺍﺱ؟ﭼﻪ ﺧﻮﻧﯽ ﺍﺯﺵ ﻣﯿﺮﻩ... ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯿﻪ ﮐﻠﯿﻪ ﺍﺵ، ﺩﺳﺘﺶ ﺩﺍﻍ ﺷﺪ،ﭼﺎﻗﻮﯼ ﺧﻮﻧﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ، ﺳﺮﺵ ﮔﯿﺞ ﺭﻓﺖ،ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺭﻭ ﺑﺴﺖ...ﻭ ﺑﺴﺖ. ﻧﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ سولماز ﺭﻭ ﺩﯾﺪ ﻧﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺩﺍﻡ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺷﻨﯿﺪ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ... ﺗﺎﺭﯾﮏ.ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﯾﮏ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﺗﻮﯼ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ:ﯾﮏ ﮐﺎﺭﺗﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺿﺮﺑﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﭼﺎﻗﻮ ﻣﺮﺩ.ﻫﻤﯿﻦ، ﻫﯿﭻ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ، ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ سولماز ﭼﻪ ﺷﺪ، ﻣﺜﻞ ﺧﻂ ﺧﻄﯽ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻘﺪﯾﺮﺵ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﮐﻠﯿﻪ ﺍﺵ ﺭﻭ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺁﺩﻡ ﺩﯾﮕﺮ، ﺷﺎﯾﺪ سولماز ﻫﻢ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺩﻧﯿﺎ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﺍﺗﺎﻕ ﮔﺮﻡ ﮔﯿﺮﺷﺎﻥ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ؟!ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﺭﻏﺒﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ؟ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻦ ﻫﺎ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﻗﺼﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ،ﻣﺜﻞ ﻻﻻﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ.ﻗﺼﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ،ﻗﺼﯿﺪﻩ ﻏﺼﻪ ﻫﺎﺳﺖ